~ Vandaag zou m'n jongste zusje jarig zijn #36
Hoe ouder ik word, hoe meer ik het gemis van m'n zusjes ervaar ~Deze tweet plaatste ik vanavond en er volgde een storm aan reacties via de publieke timeline en via DM. Ja, ik zou een zusje gehad hebben. Twee zelfs. Eén ouder dan ik, en 1 jonger dan ik. P. werd geboren op 29 januari 1969 en M. werd geboren op 22 februari 1975. Helaas stierven beide meisjes tijdens hun geboorte.
Bij de oudste had mijn moeder een torenhoge bloeddruk en haar placenta was op een gegeven moment 'op'. Ze waarschuwde de arts dat ze de baby niet goed meer voelde maar in die tijd was het verschil tussen een jong zwanger meisje en een afgestudeerde arts enorm en er werd niet naar haar geluisterd. M'n moeder smeekte de arts "haal het nou", maar nee, er werd netjes gewacht tot de baby zichzelf aandiende. Na een voldragen zwangerschap van 9 maanden werd ze dood geboren.
Bij de jongste voelde m'n moeder weer dat het niet goed ging. De precieze details ken ik niet, maar zij en nog 4 andere zwangere vrouwen in hetzelfde Haagse ziekenhuis werden door een gynaecoloog aan een infuus gelegd. Alle 5 vrouwen baarden na voldragen zwangerschappen van 9 maanden een dode baby. Was het toeval? Of was er iets helemaal mis gegaan met de infusen? Het dossier van m'n moeder raakte 'zoek', artsen beschermden elkaar, hielden elkaar de hand boven het hoofd, de waarheid werd nooit achterhaald en mijn moeder mocht geen babies meer krijgen omdat dat gevaarlijk zou zijn voor haar leven.
Als er nu een kindje sterft, wordt daar heel mooi mee omgegaan. De ouders mogen het kindje bij zich houden, het wordt in bad gedaan, aangekleed, er worden foto's gemaakt en hand- en voetafdrukjes. De ouders mogen een haarlokje afknippen en ruiken aan - en knuffelen met hun kindje. Er wordt op een waardige manier afscheid genomen van hetgeen de ouders het allerliefst is; hun kindje. En daarna is er psychische ondersteuning, er zijn praatgroepen en internetfora vol ouders die hetzelfde meemaakten.
Dik 40 jaar geleden was alles anders. Mijn ouders kregen hun dochters niet te zien, er werd niet geknuffeld, niet gebadderd, geen foto's gemaakt, geen hand- en voetafdrukjes. Er waren geen psychologen, geen praatgroepen, geen internetfora. Je zat daar met je lege blubberbuik en lekkende borsten, er was geen roze wolk, alleen maar een eindeloos verdriet dat door de ouders dapper maar stil gedragen werd. "Je bent nog jong, je kunt nog genoeg kinderen krijgen" kreeg m'n moeder na het overlijden van P. geregeld te horen. En nadat ook M. was overleden, 'troostte' men haar met de woorden "gelukkig heb je er al één". De wereld was bikkelhard voor jonge ouders met lege handen in die tijd.
In de maanden januari en februari van ieder jaar na 1969 is er een onzichtbaar, stil verdriet voelbaar rond mijn ouders. Ze lijden in stilte, zeggen niets. Het verdriet van hun gemis is te groot en daarom hebben ze er een hoge, dikke muur omheen gebouwd. De pijn kreeg een plekje in deze muur, maar ieder jaar ontstijgt het de muur en voel ik hun gebroken harten nog meer breken.
Vandaag zou de jongste dus 36 zijn geworden. Als ze nog had geleefd, hadden we feest gehad. Mijn trotse ouders met hun 3 meiden, de echtgenoten, de kleinkinderen. Het was vast een geweldig feest geweest. Maar er is geen feest. Alleen maar tranen. En ik mis wat er nooit was...
